Rozdział 1

1. Jest i pierwszy rozdział. Tutaj poznacie kilka pierwszych terminów i nazw. Wiem, że są rzeczy, których mogliście nie zrozumieć, dlatego od razu mówię – wszystko będę wyjaśniać w kolejnych rozdziałach. Mam nadzieję, że choć trochę Was zaciekawiłam i mogę liczyć na kilku Czytelników ;)

   P.S. Będę wdzięczna za opinie, jako że to mój pierwszy przejaw autorskiej twórczości.

W malowniczej krainie Coidzie zaroiło się od mężnych chłopców i młodych dziewcząt, które usilnie poszukiwały wybranka serca. Przybywali zewsząd, z każdej ze stron Perquein, zwanej również Perłową Galaktyką. Krążyły nawet pogłoski, że wraz z królem i królową ma przybyć sam anioł Millius, a zobaczyć go na własne oczy było wielkim zaszczytem, którego bardzo rzadko można było dostąpić.

Dzień dopiero rozkwitał, a przed małą, kamienną chatką siedziała już od dobrych dwóch godzin młoda dziewczyna o długich, karmelowych włosach i bystrych oczach w kolorze bursztynu. Kreśliła na ziemi bezsensowne znaczki w oczekiwaniu na początek Wielkiej Selekcji. Nie umiała cierpliwie czekać, dlatego zerwała się z łóżka zaraz o świcie i ciężko wzdychała, patrząc na powolnie przesuwające się chmury. Kochała Coidę, ale ten wieczny spokój zwyczajnie ją nudził.

-Octavio, śniadanie! - dobiegł ją z wewnątrz chatki pogodny głos mamy.

-Zaraz przyjdę. -mruknęła bez entuzjazmu i znów westchnęła głęboko.

-Doczekasz się. -poczuła dłoń matki na ramieniu. -Cierpliwości, czas nie stoi w miejscu. No i sądzę, że Millius nie będzie przed tobą uciekał. -uśmiechnęła się radośnie.

-Millius? - powtórzyła zdziwiona dziewczyna. -Dlaczego wspominasz o Milliusie?

-A nie na niego czekasz?

-Czekam na Selekcję, przecież wiesz!

-Och, daj spokój. Też kiedyś miałam szesnaście lat i wiem, jak to jest, gdy się czeka na przybycie istoty nadludzko pięknej. -Chantall puściła córce oko, a ta poczerwieniała.

-Mamo! Dobrze wiesz, że nie interesuje mnie uroda jakiegoś anioła! Chcę tylko w końcu dostać się pod opiekę jakiegoś mistrza i zacząć nauki. -tu Chantall przestała się uśmiechać. Stała się bardzo poważna. Postanowiła, że raz jeszcze porozmawia z Octavią, zanim ta wcieli swoje plany w życie.

-Zdajesz sobie sprawę, jaką funkcję pełni Gwardia Królewska?

-Tak, mamo. I bardzo chcę się do niej dostać mimo walk, wojen i piekielnie trudnych misji. - mimo swego zdecydowania w głębi duszy czuła się jednak winna. Wiedziała, że przydzielenie jej mistrza oznaczało opuszczenie Coidy i szkolenie w krainie Pense, a to z kolei sprawiłoby, że jej matka zostanie sama. Zdawała sobie też sprawę z jej obaw – w końcu Artax zginął właśnie podczas misji, a jej ojciec został wtedy porwany...

-Jak chcesz. -stwierdziła sucho Chantall, choć miała jeszcze mnóstwo argumentów, by odwieść Octavię od pomysłu wstąpienia do Gwardii.

-Wiem, że ci się to nie podoba. -wypaliła dziewczyna.

-Nigdy tego nie ukrywałam.

-Mamo... to jest właśnie to, o czym zawsze marzyłam. Własny mistrz, szkolenie, nowe umiejętności, przygody... Zgodziłaś się, żeby Artax zaciągnął się do Gwardii, więc...

-Dobrze wiesz, że dla Artaxa wstąpienie do Gwardii skończyło się tragicznie. -te słowa wciąż ciężko przechodziły jej przez gardło.

-Mam ci obiecać, że nie zginę?

-Nie możesz mi tego obiecać. Nikt nie może. Jeśli jednak marzysz właśnie o tym, żeby własną piersią zasłaniać królową przed smokami, to proszę, życzę powodzenia w zadaniach Wielkiej Selekcji. -Chantall obróciła się i z powrotem weszła do domu. Octavia powlekła się za nią. Wiedziała, że nie przekona matki. Prawdę mówiąc nie miała prawa oczekiwać od niej, że po tym, jak straciła syna i męża właśnie w służbie Gwardii Królewskiej, będzie w stanie jeszcze zaufać w szczęście.

-Będziesz wściekła, jeśli przejdę wszystkie zadania, prawda? - spytała siadając przy stole.

-Nie. Będę się po prostu bardzo martwiła.

-To wcale nie poprawiło mi humoru.

-Wiem. Nie miało. Jedz, musisz mieć dużo siły. -dziewczyna niechętnie zabrała się za śniadanie. Dziś nawet ono ciągnęło się w nieskończoność. Po śniadaniu przyszło długie i nudne przedpołudnie, po nim letni skwar południa i wreszcie wieczór. Serce zabiło jej mocniej, gdy nad Coidą zrobiło się ciemniej, a wokół rozbrzmiewał coraz śmielszy i głośniejszy gwar rozmów. Wszyscy zmierzali ku placowi głównemu, który otaczały olbrzymie trybuny, mające pomieścić kilkanaście tysięcy widzów. Wewnątrz pierścienia trybun wznosiła się wieża, w której miała zasiąść królewska para, Millius oraz mistrzowie Gwardii.

Octavia założyła skórzane rękawiczki, wygodne szaty i wysokie buty ze smoczej skóry, a potem wraz z matką ruszyła prosto na plac. Przez całą drogę praktycznie się do siebie nie odzywały i dopiero przed wejściem na trybuny matka złapała Octavię za ramiona.

-Uważaj na siebie, kochanie. -pocałowała córkę w czoło.

-Będę. Przyrzekam. -powiedziała zdecydowanie i ruszyła w przeciwnym kierunku, prosto na okrągły plac, nad którym wznosił się ogrom publiczności. Gdy wyszła z cienie ogromnych, żelaznych wrót, powitał ją ryk tłumu. Najwyraźniej przybyła jako ostatnia z trzydziestu sześciu kandydatów. Nie będzie łatwo zostać zwycięzcą – pomyślała. Jeśli się nie myliła, była najmłodszą osobą, która zdecydowała się podjąć próby. Zerknęła w stronę wieży królewskiej i na chwilę przystanęła – blask bijący od osoby Milliusa wręcz zniewalał. Nie ona jedna wpatrywała się w anioła, czemu nikt się specjalnie nie dziwił, biorąc pod uwagę jego nadludzkie piękno i olbrzymią moc, którą emanowała cała jego postać. Gdy spojrzał w jej kierunku swoimi intensywnie błękitnymi tęczówkami, a w jego długie, białe włosy wkradł się podmuch wiatru, przeszyło ją bardzo przyjemne ciepło. Mogłaby się tak w niego wpatrywać godzinami, gdyby nie dźwięk rogu, który przywołał wszystkich do porządku. Dopiero gdy zamrugała kilka razy dostrzegła także królową Sagessę i króla Braviusa. Władca wstał i magicznie zwielokrotnionym głosem zaczął przemawiać do zgromadzonych.

-W imieniu mojej żony, królowej Sagesse, władcy krainy Pasmort, anioła Milliusa, wszystkich mistrzów Gwardii Królewskiej i swoim własnym, pragnę powitać wszystkich na ceremonii kolejnej Wielkiej Selekcji! - cały plac wybuchł oklaskami. -Dziś, jak co trzy lata, sześciu mistrzów wybierze sobie nowych uczniów, którzy według nich będą godnie reprezentować imię królewskiej rodziny w całej galaktyce! - przez plac przetoczyła się kolejna fala oklasków. -Młodzi wojownicy! - zawołał król, zwracając się bezpośrednio do kandydatów. -Postawimy przed wami ważne i trudne misje, aby się przekonać, kto z was zdoła udźwignąć brzemię przynależności do Gwardii Królewskiej. Musicie zdawać sobie sprawę, na co się porywacie. Krainy Zjednoczone od lat toczą wojnę z krainą Noisang, a wy, jako oddział elitarny, będziecie musieli zmierzyć się z ciemną mocą w jej najgroźniejszym wymiarze. Gdy podejmiecie nauki, nie będzie odwrotu. -mówił z wielką powagą, by wszystko dotarło do młodych jeszcze głów. -Jeśli jesteście gotowi, zaczynajmy! - klasnął w dłonie, z których natychmiast trysnęły różnobarwne iskry. Cały stadion na nowo zatrząsł się od wiwatów.

Król Bravius zajął swoje miejsce, a na plac wkroczyło sześciu postawnych mężczyzn w czarnych szatach z mieczami za pasem. Kandydaci szybko ustawili się w szeregu, a jeden z mistrzów zaczął mówić.

-Każdego z was czekają trzy próby i dopiero przejście ich trzech gwarantuje wam, że któryś z mistrzów Gwardii będzie rozważał przyjęcie was na nauki. Każda próba sprawdzi was z innej strony. Ze swojej strony zalecam porzucić brawurę i skoncentrować się na trzeźwym myśleniu. -rzekł spokojnie. - Pierwsza szóstka -krok do przodu. -polecił i sześć osób, bladych ze stresu, wystąpiło o krok. Octavia na chwilę odetchnęła z ulgą – stała jako siódma w rzędzie. -Reszcie zawiążemy oczy i wyprowadzimy za wrota, abyście nie wiedzieli, co was czeka. -wszyscy skinęli głowami. Każdy z mistrzów zawiązał reszcie oczy, po czym zostali wyprowadzeni poza plac.

-Siadaj. -ktoś lekko popchnął Octavię na kamienną ławkę stojącą tuż obok zamkniętych wrót. Przez chwilę miała ochotę powiedzieć, że wcale nie chce siadać, a potem przypomniała sobie, że ma do czynienia z samym mistrzem gwardii. -Ile masz lat? - spytał ten sam głos.

-Szesnaście. -odpowiedziała.

-I nie uważasz, że jesteś na to za młoda? Na twoim miejscu poczekałbym z tym jeszcze trzy lata.

-Nie chcę czekać. -wypaliła. -Czuję się gotowa.

-Czujesz się gotowa... -gdyby widziała kpiarski uśmieszek na twarzy mistrza, z całą pewnością by się zezłościła. W sumie denerwował ją już sam brak wiary w jej umiejętności. -Słyszałaś, co powiedział mistrz Vaill? „Porzućcie brawurę”.

-Słyszałam. Nie zamierzam polegać na brawurze.

-Więc skąd ta buta?

-To nie buta. To jedynie chęć podjęcia próby.

-Naprawdę sądzisz, że ci się powiedzie, czy robisz to po to, aby się sprawdzić? - spytał, tym razem naprawdę zaciekawiony. Spotykał już wielu młodych, którzy chcieli wziąć udział w Wielkiej Selekcji tylko po to, by sprawdzić, na ile ich stać i uważał to za skrajną głupotę.

-Wiem, na ile mnie stać i wiem też, że istnieją lepsi ode mnie, ale nigdy nie będę mogła służyć w Gwardii, jeśli nie zwyciężę. Dlatego tu jestem.

-To dobrze. -stwierdził. -Sądzę jednak, że ktoś wpoił ci to myślenie. Nie mylę się? Ktoś z twojej rodziny jest w Gwardii?

-Był. -odpowiedziała krótko. Zawsze w tym momencie spuszczała na chwilę głowę, ale tym razem nie musiała patrzeć rozmówcy w oczy.

-Zginął?

-Brat tak. O ojcu nie mam pojęcia. Nie pamiętam go. Został porwany, gdy...

-Octavia. -szepnął mistrz tak, że nie mogła tego dosłyszeć i odsunął się na kilka kroków.

-Słucham?

-Przygotuj się dobrze do prób. -powiedział szorstko i oddalił się. Octavia poczuła się bardzo niepewnie. Dochodzące z wewnątrz odgłosy i krzyki tłumu nie dodawały jej otuchy. Bardzo chciała ściągnąć z oczu opaskę i dowiedzieć się, z kim rozmawiała i dlaczego jej rozmówca tak nagle odszedł. Zdawało jej się, że myślała nad tym zaledwie chwilę, gdy usłyszała ciężkie skrzypienie wrót i głos jednego z mistrzów.

-Wprowadzić kolejną szóstkę! - serce podskoczyło jej do gardła, gdy ktoś złapał ją za rękę i zaczął prowadzić w stronę placu. Gardło miała tak ściśnięte, że nie mogła nic powiedzieć. Ogłuszył ją ryk tłumu, poczuła, jak ktoś ustawia ją ciasno obok innego ramienia i... znów usłyszała głos tajemniczego rozmówcy.

-Nie daj się zabić. Powodzenia. -znów nie zdążyła nic odpowiedzieć, a chwilę potem z jej oczu ściągnięto opaskę.