Rozdział 4

4. Pierwsza niemiła konfrontacja Octavii z jednym z mistrzów.  Ten rozdział praktycznie otwiera „właściwą fabułę”. Następny postaram się napisać w miarę szybko. Najważniejsze, że mam wenę, czas nie jest już tak dużą przeszkodą, zwłaszcza, że za kilka dni wakacje ;)

Z niecierpliwością wyczekiwała przybycia mistrza Vailla i cały czas zerkała przez okno. Uderzała palcami w blat stołu, walcząc z wątpliwościami. Wyrzuty sumienia kotłowały się w niej wraz z ciekawością i podnieceniem, tak, że sama nie wiedziała, co przeważa. Zdawała sobie sprawę, że matka obserwuje ją bacznie, licząc na zmianę decyzji. Nie chciała jej jednak dawać złudnej nadziei – już postanowiła, że wstąpi do Akademii.

Wreszcie, po (jej zdaniem) długim wyczekiwaniu, zobaczyła mistrza wkraczającego na ich posesję.

-Jest! - pisnęła, uradowana.

-Uważaj na siebie. -powiedziała Chantall, mocno przytulając córkę.

-Będę, mamo.

-Pamiętaj, co mi obiecałaś, dobrze? -dziewczyna pokiwała głową.

-Będę cię odwiedzała tak często, jak to będzie możliwe. I będę pisać listy, obiecuję. -przyrzekła.

-Kocham cię, Octi.

-Ja ciebie też. -ich pożegnanie przerwało pukanie do drzwi. Chantall podeszła i otworzyła je, stając oko w oko z Aracnym. Nie dała po sobie poznać, że się znają.

-Witam panie. -zaczął Vaill. -Przyszedłem, oczywiście, po moją nową uczennicę.-uśmiechnął się serdecznie i obrzucił Octavię przychylnym spojrzeniem.

-Nie mogłam się doczekać! - wypaliła dziewczyna.

-To dobrze. Takiego entuzjazmu oczekujemy od wszystkich uczniów. Czy wszystko już gotowe?

-Oczywiście. Jestem spakowana i gotowa do drogi.

-Fantastycznie. -rzekł mistrz. -Pani godzi się na wszystko, tak? -zwrócił się do Chantall.

-Przyznaję, że nie bez obaw. -odpowiedziała kobieta.

-Cóż... szkolenie zawsze wiąże się z jakimś ryzykiem, ale ze swojej strony mogę pani obiecać, że zrobię wszystko, by było ono jak najmniejsze. Proszę podpisać zgodę. -rozwinął przed nią pergamin. Chantall obrzuciła córkę jeszcze jednym pytającym spojrzeniem, a gdy ta dała do zrozumienia, że jest pewna, podpisała. Vaill zwinął pergamin i wsadził go do kieszeni.

-W takim razie w drogę. -zarządził. Octavia zarzuciła na ramię dużą, skórzaną torbę i pierwsza wyszła przed dom. Była tak podekscytowana, że nawet nie zauważyła, jak jej mistrz rozmawia z mamą.

-Uważaj na nią, Arc. -szepnęła Chantall.

-Będę, przecież wiesz. -zapewnił ją.

-Postaraj się o niczym jej nie mówić, dobrze?

-Oczywiście. -przytaknął. -Do widzenia, pani Conely. -dodał głośniej i również opuścił dom.

Szli dobre kilka minut, nim zaczęli rozmawiać.

-Na skraju Coidy czeka na nas wiman. Każdy mistrz zabiera nim swojego ucznia na Pense. Kiedy tam dotrzemy, udasz się prosto do akademika i zakwaterujesz się. Potem spotkamy się w sali wejściowej, dobrze?

-Tak jest, mistrzu Vaill. -odpowiedziała dumnie.

-Podoba mi się twoje podejście do tego szkolenia.

-Cieszę się. Mogę o coś zapytać?

-Pytaj.

-Jak pana zdaniem wypadłam podczas Wielkiej Selekcji? - dręczyło ją to od chwili, w której dowiedziała się, że została przyjęta.

-Gdybym sądził, że źle, nie byłoby cię tu. Mogłaś lepiej poradzić sobie z enigmorem, ale i tak nie było najgorzej, jak na twój wiek. -nie dała po sobie poznać, że drażni ją wypominanie, ile ma lat.

-Być może. Po prostu spanikowałam, gdy zobaczyłam, jak ten chłopak zrywa swoją szarfę. Byłam pewna, że ten potwór zaraz mnie rozszarpie.

-Prawdę mówiąc – ja też. Był moment, w którym myślałem, że już po tobie. -przyznał. To wcale nie dodało jej otuchy. Resztę drogi przebyli w milczeniu. Na skraju Coidy rzeczywiście czekał na nich nieduży wiman – wielki, latający pojazd, kształtem przypominający piramidę. Gdy tylko zbliżyli się do jego wejścia, schody same się wysunęły, a drzwi otwarły. Octavia weszła za swoim mistrzem i położyła torbę w miejscu na bagaże. Potem zajęła miejsce pasażerskie, a Arcany siadł za sterami. Usłyszeli wycie silnika i powoli zaczęli wzbijać się w powietrze. Octavia lubiła latać, choć do tej pory zasiadała tylko na grzbiecie kelmelotów – uskrzydlonych tygrysów o końskich ogonach. Według niej były to najpiękniejsze zwierzęta całej galaktyki – dostojne, wielkie, silne, budzące w każdym respekt.

-O czym myślisz? -spytał nagle Vaill,wyrywając ją z zamyślenia.

-Ja... o niczym ważnym.

-Nie myśli się o czymś, co nie jest w jakikolwiek sposób ważne. Więc?

-O lataniu. -odparła krótko. -Lubię to robić, a wielu twierdzi, że całkiem nieźle mi to wychodzi.

-Mówisz o kelmelotach, tak?

-Owszem. Uwielbiam je.

-Też na nich latałem, gdy byłem młodszy. -zaczął opowiadać. -Do tych zwierząt po prostu trzeba mieć rękę. Tego nie można się nauczyć. Od kiedy latasz? -zdziwił się, gdy na to pytanie dziewczyna spuściła lekko głowę i westchnęła cicho.

-Odkąd pamiętam. Mama mówiła mi, że po raz pierwszy na grzbiet kelmelota wsadził mnie brat. Nie mogłam mieć wtedy więcej niż 2 lata. -uśmiechnęła się smutno, a Vaill dla odmiany spoważniał. Doskonale pamiętał, jak świetny w lataniu był Artax. Nigdy jeszcze nie spotkał człowieka, który latałby tak świetnie, jak on. Kelmeloty dosłownie chyliły czoła przed tym chłopcem. Ufały mu i pozwalały na każdy manewr, bez żadnego oporu.

-Wszystko w porządku, mistrzu?-spytała.

-Oczywiście. To dobrze, że latasz tak długo.

-Słyszałam, że to może pomóc w nauce walk.

-Zgadza się. W walce płynność i szybkość ruchów są bardzo ważne, a nic nie wpływa na nie tak, jak umiejętność opanowania wielkiego zwierzęcia podczas lotu. Tak myślę.

-Sądzi pan, że nadaję się do walki? - przez chwilę obrzucił ja oceniającym spojrzeniem, po czym podrapał się po głowie.

-Myślę, że wszystkiego da się nauczyć. Jeśli potrafisz trzymać miecz, to nie widzę żadnych przeszkód, byś w przyszłości nauczyła się nim władać. -jego odpowiedź nie do końca ją zadowoliła. Mimo wszelkich zapewnień, że tak nie jest, czuła na sobie pewną presję. Nieraz już słyszała, że jej ojciec i brat byli znakomici w walce i bardzo chciała iść w ich ślady. Jakby czytając w jej myślach, Vaill powiedział: - Jeśli nie będziesz oglądała się na innych i znajdziesz swój własny styl, staniesz się niepokonana. Jednak zanim to nastąpi, czekają cię lata ciężkiej pracy.

-Jestem na to przygotowana.

-Nie wątpię. -mruknął. -Sęk w tym, że na początku wszyscy tak mówią. Mam nadzieję, że twoje słowa znajdą potwierdzenie w czynach.

-Mogę to panu obiecać. -rzekła z zaciętą miną.

-Nic mi nie musisz obiecywać. Wystarczy, że obiecasz to sobie.

Kilka godzin później wylądowali na Pense. Octavia była w tej krainie tylko dwa razy i nigdy nie widziała Akademii Królewskiej. Widok był naprawdę imponujący – była to marmurowa budowla, licząca trzy piętra. Parter ozdabiały wymyślne ornamenty i wysokie, grube filary, na których wyryte były jakieś napisy. Sam akademik również robił wrażenie. Z wyglądu przypominał renesansowy zamek, choć był nieco mniejszy. Plac pomiędzy Akademią i akademikiem ozdobiony był klombami rozmaitych kwiatów i małą fontanną w kształcie muszli.

-To jest twój klucz. -powiedział Arcany, wręczając swojej uczennicy mały, srebrny kluczyk. -Pokój 217. Idź i rozpakuj się, a potem spotkamy się w holu. -dziewczyna tylko skinęła głową i weszła do środka. We wnętrzu budynku panował błogosławiony chłód. Wspięła się po kamiennych schodach na pierwsze piętro i rozejrzała się. Najwyraźniej największym numerem, jaki się tu znajdował, był numer 150. Weszła na kolejne piętro i została bardzo „mile” przywitana. Tuż za rogiem wpadł na nią jakiś wielki facet.

-Uważaj, jak chodzisz!

-Przepraszam. -mruknęła, podnosząc z ziemi swoją torbę.

-Jesteś tu nowa? - zapytał blondyn.

-Tak. -odparła. Sam jego lekceważący ton sprawiał, że zaczynała go nie lubić.

-Jak się nazywasz?

-Octavia Conely. -zaraz zauważyła zmianę w twarzy mężczyzny. -A pan to kto? - starała się, by jej głos brzmiał pewnie.

-Mistrz Alan Feyrevy. -odpowiedział, prostując się z godnością. -Conely... -powtórzył i parsknął śmiechem. -Vaill cię przyjął, co? Jesteś pewna, że zasłużyłaś? -postanowiła już jawnie okazywać mu niechęć.

-Skoro zostałam przyjęta, to chyba tak. I albo mi się wydaje, albo podważa pan autorytet mistrza Vailla.

-Uważaj, do kogo mówisz. -syknął Feyrevy. -Być może inni będą cię rozpieszczać z powodu nazwiska, Conely, ale nie licz, że będę jednym z nich. Miłego dnia. -sarknął. Nim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, wyminął ją i szybkim krokiem zszedł po schodach. Obejrzała się za nim, chcąc zadać jakiekolwiek pytanie, które choć w małej części pozwoliłoby jej się dowiedzieć, o co chodzi. Dlaczego miałaby być inaczej traktowana z powodu nazwiska? Dlaczego facet, który nawet jej nie zna, od początku wchodzi z nią na wojenną ścieżkę? W o wiele gorszym humorze powlekła się do drzwi z numerem 217.